Τη νύχτα αυτή

Παίρνω τη σκόνη να ζωγραφίσω στο χιόνι
όσα αχόρταγα κατάπιε η σιωπή,
τη νύχτα αυτή που κανείς δεν θυμώνει
ο άνεμος λυτρώνει τα χνάρια της φυγής... 


Τα λόγια μοιράζουν ονείρων συγχωροχάρτια

το χρόνο δικάζουν σε χαμένη "φυλακή",
μα οι καρδιές αφήνουν τα δικά τους χνάρια

σε μια ιστορία γραμμένη δίχως λογική…

Αν οι αλήθειες σκοτώνουν σαν σφαίρες

καρδιές διψασμένες για αγάπη - φωτιά,

ολοένα κάτι πεθαίνει και κάτι αέναα

γεννιέται και θεριεύει

γυρεύοντας τη δική του αγκαλιά…

Σύντροφος ο πόνος, πιστός στο χρόνο

γέρνω με νάζι και τον κερνώ γλυκό φιλί

τη νύχτα αυτή που κανείς δεν θυμώνει

ο άνεμος στεγνώνει το δάκρυ της ψυχής…

Αναρτήθηκε από Stella στις 5:29 π.μ.