αποχωρηκόντες και μη

Αδύνατον να ξεχωρίσεις τις σάρκες
απ' τα χαλάσματα
κορμιά ριγμένα μια άμορφη μάζα τσαλαπατημένων ελπίδων.
Ζωή κομματιασμένη σε κλάσματα δευτερολέπτου
Νήματα υφασμένα από μοίρες ζηλόφθονες
Τα τραγούδια σίγησαν
λυράρης ο Θάνατος αρχινά το άραχλο κάλεσμα
Η θλίψη κι η απόγνωση σέρνουν το χορό του ύστατου Χαίρε
Η θύμηση οργιάζει θριαμβευτικά σχεδόν τυραννικά
Κατέλυσε το τώρα,
ακύρωσε το αύριο,
ενδύθηκε το χθες.
Αναρίθμητα «γιατί» ξεφυτρώνουν μέσα απ τις ξερολιθιές
Φωνές απόγνωσης εγείρονται τα βράδια που ανάβει το καντήλι της συχώρεσης
Για τις αδικοχαμένες ψυχές που στοιβάζονται στα αμπάρια του άξενου ΄Αδη
Γυρνάς με το ματωμένο πρόσωπο
κι αγναντεύεις τα συντρίμμια της ζωής σου
ποιος νοιάζεται για τους δεκάξι Μάηδες
που κάποτε σ'ομόρφαιναν;
Κάνεις το σταυρό σου που δεν ακολούθησες
κι εσύ το δρόμο της φθοράς
Μα η αμφιβολία άτι ατίθασο σε καλεί αποκαμωμένο
να του περάσεις χαλινάρι
Ποιος είναι ο λυτρωμένος τούτη τη μαύρη ώρα του χαμού;
Εσύ που απόμεινες ν'αγναντεύεις το χαλασμό
ανάβοντας τα καντήλια του πόνου
ή οι αποκεχωρηκότες σύντροφοι;
Ξέρεις την απάντηση, μα τη βυθίζεις στο σκότος
Φοβάσαι μην ουρλιάξεις μπρος στην ξεγυμνωμένη αλήθεια
που καραδοκεί εκδικητική
με τη ρομφαία του αρχάγγελου
πάνω από το χωματένιο κεφάλι σου


_ Διονύσης Λειμονής_