νεκρικη σιγη

νεκρικη σιγη απλωνεται γυρω μας
αποηχος μεγαλης θλιψης
αγκομαχουν οι ανθρωποι
στεναζουν τα κρεββατια
λιγη απομεινε ψυχη
χαμενοι ολοι μοιαζουν
στα καλντεριμια του μυαλου
κλειστη και σφαλιστη παραμενει η καρδια τους

ω! ποσο μακρυα της φυγαμε παλι
μια ανασα ο δρομος του γυρισμου
αλλη μια ανασα

ερχεται η ωρα του οριστικου αποχωρισμου
η ωρα του μεγαλου σαλτου
δεν θα περασουν ολοι απεναντι
δεν γινεται να ζησουν
οσοι χωρις ψυχη βαδιζουνε τον δρομο δεν θα βρουνε
οσοι εφαγαν τον λωτο εκει για παντα θα μεινουν

μην ξεχνας ο Οδυσσεας μονος του εφτασε στην Ιθακη
οι συντροφοι του χαθηκαν
παραπλανηθηκαν , λυγισαν,
μικρες ηταν οι αντοχες τους
αλλιως περιμεναν αυτοι
πως θα ταν το ταξιδι

λιγοι τον δρομο ξερουνε
λιγοι τον περπατουνε
λιγοι πολυ θα αντεξουνε
σε τουτο το ταξιδι

αποχαιρετα την Αλεξανδρεια που χανεις
ειπε ο ποιητης
 πισω ποτε να μην κοιταξεις...

Αναρτήθηκε από marbeyou στις 10:35 π.μ.