Άχραντη Αγάπη
Ναι, για την κόλαση
ο δρόμος είχε χαραχτεί
μα η ψυχή άξαντη
ενδόμυχα σε ζητούσε...
Σα να ‘μουν ο Σαύλος
ξάφνου με συνάντησες
αλάλητο κέρωσε το κορμί,
μα Εσύ το χέρι μου άπλωσες
"Μη φοβάσαι...Εγώ Είμαι..."
άκουσα τη φωνή Σου
να ρέει στο αίμα μου,
να φωτίζει την ψυχή μου,
να λαξεύει την καρδιά...
ωσάν τον ποιητή της...
Μα Εσύ με γνώριζες
από παιδί, μ' άγρυπνο μάτι
με παρακολουθούσες...
Εσύ τα δάκρυα μου σκούπιζες
με χέρια ματωμένα
για να λυτρωθώ στο αίμα…
Εσύ παρήγορα μ' αγκάλιαζες
όταν ψυχομαχούσα
στο βάρος των λαθών μου…
Κι εγώ μες την αδαημονία μου
δεν κατάλαβα πως σήκωνες
το βάρος του σταυρού μου...
Ως τη στιγμή που με συνάντησες
και κέντησες τις πληγές μου
με την Άχραντη Αγάπη Σου…
Ησύχασες με το λόγο Σου
την τρικυμία της ψυχής μου…
Άνυδρη η καρδιά μου αναζητά
την ζωοδότρα πηγή Σου…
Ανυπέρβλητη η Αγάπη Σου
φωτίζει τα μύχια της ψυχή μου…
Ω…ναι, τώρα γνωρίζω…
Μέσα από Εσένα, έμαθα εμένα.
Πλέον Είσαι παντού
στο χτες, στο αύριο, στο τώρα
στο όνειρο που το βλέμμα
γύρισε στο φώς της αληθείας…
Κι ατενίζοντας το αύριο
έχει την ελπίδα του σ' Εσένα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου