Κλείνω τα βλέφαρα αργά
στου χρόνου το κενό
να κρατηθώ...
Παίρνω απ’ τα όνειρα φωτιά
στο ψέμα τους ξανά
να λυτρωθώ...
Μέθυσα αλήθειες τη ζωή
κι αυτή πικρό κρασί
με κέρασε...
Κέντησα αγάπη την πληγή
μα του πόνου τη σιωπή
με έντυσε...
Μια ανέλπιδη προσευχή
φύλαξα μέσα στην ψυχή
να πιάνομαι...
Όταν ανελέητα χτυπά
σαν λυσσαλέος βοριάς
και χάνομαι...
Τώρα στου δρόμου τα στερνά
γνώση τις μέρες μου κερνά
Μεγάλωσα...
Ελπίδες τ' όνειρο μετρά
μα σε δυο μέτρα γη χωρά
Πάγωσα...
Κλείνουν τα βλέφαρα βαριά…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου