Θα βγω...

Θα βγω...

Θα βγω απόψε και θα χορέψω στα συντρίμμια μου επάνω

Θα πιω φαρμάκι, το παρελθόν μου να μεθύσω και να γιάνω

Θα πάω κόντρα σ’ αυτήν την μαύρη καταχνιά που έχει πέσει

Μπροστά στον Χάρο θα βάλω κάτι σ’ αμανέ, θα σπάσω μέση

Θα βγω απόψε και το φεγγάρι θα ξεκρεμάσω στα κρυφά

Να μη με δούνε ξανά τα μάτια που τρεμοπαίζουνε υγρά

Μαύρο σκοτάδι παντού ν’ απλώσει, με την μορφή μου να ενωθεί

Να γίνω ένα μ’ αυτό το σύμπαν που ως τώρα δε μου ‘χει δοθεί

Θα βγω στην νύχτα και θα φορώ το μαυροκόκκινο φουστάνι

Και τον λαιμό μου θα κοσμούν λόγια ξυπόλητα απ’ το Καπάνι

Θα μπερδευτώ μες στις οσμές των παρανόμων που ζουν λαθραία

Σ’ ένα ταγκό θα αφεθώ και θα στροφάρω, χωρίς παρέα

Θα βγω σου λέω και δε με κρατάς άλλο με κλάματα ενοχής

Κι εκείνο το αντίο που μου χρωστάς λέω να πατήσω καταγής

Θα πω τραγούδι για όσους πονέσαν κι ακούνε μέσα απ’ την καρδιά

Θα προκαλέσω το ριζικό μου κι ας με πονέσει κι αυτό διπλά

Γραμμένο κι αφιερωμένο στον εαυτό μου πριν χρόνια.... που να 'ξερα τότε....

Posted by Χαρά Τσακίρη