κι’ εκείνη κοίταζε την απόσταση
ανάμεσα στα μάτια του,
πόσο βαθιά τη διάβρωνε το αυλάκι
και που θα οδηγούσε άραγε
Της μιλούσε, κι’εκείνη πρόσεχε
τα δαχτυλίδια απ’τον καπνό του τσιγάρου του
πως περιβάλλανε τις λέξεις και τις φράσεις του,
τις έννοιες, που εκείνος ήθελε να δώσει .
Υστερα έστρεφε το βλέμμα
έξω απ’το παράθυρο
στα λιγοστά φύλλα των δένδρων
πως τα παράσερνε ο άνεμος,
πως έσπρωχνε ανθρώπους και σκουπίδια
σαν ένα..
το ρολόι χτύπησε τέσσερις φορές
κι’εκείνη έκλεισε τα μάτια
για να ονειρευτεί.
Φανή Αθανασιάδου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου