Χαμογελώντας ξανά

Οι περίοδοι μετάβασης είναι οι δύσκολες όταν τις διανύεις.  Δεν βρίσκεσαι ούτε στο πριν ούτε στο μετά.

Είσαι πάνω σε ένα τεντωμένο σχοινί κι από κάτω κενό.  Η άκρη του σχοινιού δεν φαίνεται γιατί είναι χαμένη στην πιθανότητα των άπειρων δυνατοτήτων που έχεις  συχνά ως ασυνείδητη επιλογή ελεύθερης βούλησης. Αλλά δεν το ξέρεις ή δεν το πιστεύεις…

Παρολ’ αυτά  παραμένω ευγνώμων γιατί μπορώ ακόμα να διακρίνω στην άκρη του τούνελ το φως, αλλά και, γιατί γνωρίζω ότι στο τέλος του τούνελ το φως με περιμένει.

Φαντάζει  σαν ένα μακρινό, αχνό, ασταθές φως ή έτσι μου φαίνεται από δω που το κοιτάζω.  Όμως ξέρω πως, όταν θα καταφέρω να το προσεγγίσω, η σχέση μου μαζί του θα αλλάξει.  Δε θα φαντάζει πια ομιχλώδες,  ούτε φοβερό.  Το κενό δε θα υπάρχει πλέον.  Η απόσταση θα έχει εκμηδενιστεί.   Κι εγώ θα μπορώ να χαμογελάσω ξανά όπως κάποτε.

Η ζωή είναι συναρπαστική μόνο για όσους τολμούν να περάσουν μέσα απο την ομίχλη και την ανασφάλεια του κενού

ώσπου να συναντήσουν το όνειρό τους.

Αναρτήθηκε από Efi Petrochilou