Ηταν οι ψυχές μας οι σταυραετοί που ερωτοτροπούσαν πάνω από τα πανύψηλα βουνά
ταράζοντας την σιωπή του αιθέρα
όταν είδαμε το φως
να ανοίγει διάπλατα εντός μας
τις ουράνιες πύλες του
δίνοντας σάρκα και οστά
σ’ αυτά που μας ήταν μέχρι τότε αόρατα
και ξάφνου νιώσαμε θεέ μου
το μεγαλείο της περπατησιάς σου
αγναντεύοντας από ψηλά με αετίσιο βλέμμα
τον πηλό να παίρνει και πάλι πνοή
καθώς η ζωή ξεπήδαγε σαν νεογέννητο βλαστάρι
μέσα από τις σκιερές κοιλάδες του Άδη
την στιγμή που ο έρωτας κύλησε
σαν κρασί στον αμφορέα της καρδιάς μας
Βάσω Μπρατάκη
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου