Είναι μαύρη... αγάπη.

Σου λείπουν τα όνειρα,

για μια στιγμή μονάχα ζουν,

και μετά,

πεθαίνουν.

Οι σκέψεις σου γυρίζουν,

χάνονται και

σβήνουν.

Και οι ελπίδες σου,

ξεθωριάζουν,

σκόνη που σκορπά παντού.

Κάποιοι σε αγγίζουν,

μα δεν σε πιάνουν.

'Aλλοι σε πιάνουν,

μα δεν σε κρατούν.

Ζεις στην σκιά σου,

μα κάποιοι δεν σε βλέπουν.

Μερικοί αγνοούν πως υπάρχεις,

και οι υπόλοιποι αμφιβάλουν αν ζεις.

Το μαξιλάρι σου βαρύ,

μα ελαφρύ το βήμα.

Και είναι μακρυά η θάλασσα,

μα κοντά το κύμα.

Η θάλασσα και η ψυχή σου,

το ίδιο βάθος έχουν.

Το ίδιο κύμα τις χτυπά,

τον ίδιο πόνο τρέμουν.

Κείτεσαι στον βυθό,

με την καρδιά σου μολύβι.

Είσαι κούκλα σε κουτί,

σαν κουρδιστό παιχνίδι.

Ματώνεις τα δάχτυλά σου

ψάχνωντας στα αγκάθια της ψυχής σου.

Γελάς μα σου γνέφουν σιωπή.

Σιωπή γιατί ξέρουν πως γνωρίζεις.

Γνωρίζεις τι χρώμα έχει η αγάπη.

Είναι μαύρη... αγάπη.

Αφιέρωση:

Αν νιώσεις τα μάτια σου να δακρύζουν...

'Αφησε το δάκρυ να κυλήσει,

και θα έρθει η ώρα που θα στεγνώσει.

Θα στεγνώσει πάνω σου...

Αφήνοντας στο δρόμο του,

μόνο την παγερή αίσθηση του αέρα,

να σου θυμίζει απλά όσους σε πίκραναν,

όσουν έχασες,

και όσους φύγαν μακρυά σου.

Μην διστάσεις να διώξεις από μέσα σου αυτές τις σταγόνες,

μην προσπαθήσεις να φανείς δυνατή,

μπροστά σε όσους απλά αδιαφόρησαν.

Με λυγμούς και με κραυγές,

βγάλε τώρα ότι έχει να πετάξεις,

γιατί αν το κρατήσεις μέσα σου αυτό το δάκρυ,

θα ποτίζει συνεχώς την καρδιά,

όσπου κάποτε θα την πνίξει.

Αφιερωμένο από τα βάθη της ψυχής μου στην μαύρη αγάπη, που αποτελεσε για μια περιοδο, πηγή εμπνεύσεως στην ζωή μου.

Ο Θεός του κόσμου να είναι πάντα μαζί της...

Bologna - Italy

02/03/02 (20:1

*dottore *